Twee beekjes begeleiden mijn wandeling
De zon scheen aan een felblauwe hemel. Toen ik het van binnenuit zag, was er geen houden meer aan. Al een tijdje speelde ik met het idee om het 2-Bäche-pad in Hasborn in Hasborn. Nu de feestdag een vrije dag bood, besloot ik de kans te grijpen. Ik pakte snel mijn rugzak en ging op pad.
Ik parkeerde mijn auto in Hasborn. Er waren veel parkeerplaatsen bij het sportveld, maar het mooie weer had veel mensen naar buiten gelokt, zodat alle plaatsen bezet waren. Gelukkig bood de aangrenzende woonwijk nog wat mogelijkheden.
Ik dook bijna direct het groene bos in. De zon toverde door de wiegende boomtoppen delicate lichtspelingenop de grond voor me - een prachtig schouwspel. Na een stukje bergafwaarts te hebben gelopen, maakte ik een korte omweg naar een verloren plek buiten het pad: een oude molen. Het was fascinerend om te zien hoe de natuur alles aan het terugwinnen was. Ramen waren uitgebroken, gras bedekte de treden die naar het half verwoeste gebouw leidden. Vreemd genoeg was alles omgeven door een aura van vrede en rust.
Op het verdere pad, waarop de Sammetbach me nu vergezelde, kwam ik al snel een ander hoogtepunt tegen. Direct aan de oever ligt de zuurput Hasborn, waaruit natuurlijk mineraalwater naar boven komt. Al in vroegere tijden kwamen mensen hier vaak mineraalwater tappen. Natuurlijk moest ik het water proeven. Het smaakte een beetje zuur en had een licht roodachtige kleur, maar ik vond het toch erg verfrissend omdat je ook het koolzuur kon proeven.
Na deze korte pauze gingen we weer omhoog. Ik begon behoorlijk te zweten. Het was tijd om mijn jas uit te doen en eindelijk de zon op mijn huid te laten schijnen, die nog bleek was van de winter.
Ik ging verder bergopwaarts. Onderweg verscheen Bambi ook nog even 😉 Uiteindelijk bereikte ik Oberscheidweiler. De eerste etappe zat erop. Net buiten het dorp staat trouwens een weersteen die het actuele weer aangeeft. Maar dit weerstation is waarschijnlijk niet al te serieus te nemen.
Vanuit Oberscheidweiler daalde ik af naar de tweede beek van de wandeling: de Alfbach. De beek kronkelde langs het pad en begeleidde mijn wandeling met een constant zacht geruis. Goedgemutste wandelaars kwamen me tegemoet en ik maakte een praatje met een wandelgroep. Op een gegeven moment moest ik de beek verlaten en weer bergop lopen in de richting van Niederscheidweiler klimmen. Onderweg passeerde ik ook deze prachtige rotsformatie.
Vanaf Niederscheidweiler was het nu niet ver meer tot ik terug was bij het startpunt in Hasborn. Ik moest nog een keer naar beneden lopen naar de beek en weer steil omhoog klimmen, toen was het klaar. Overigens: Onderweg was er een mooie gelegenheid om wat koele drankjes te nuttigen.
Maar waar dat was, daar moet je zelf achter komen....
Auteur: Kathrin Bayerschen
van schumannDoor het formulier in te dienen gaat u akkoord met ons privacybeleid.