Onderweg op de HeimatSpur Keltische rondweg
Ik ben onderweg - ga je met me mee?
Mystieke paden zijn mijn grote passie. De Vulkaaneifel is er vol van en op de website van het GesundLand Vulkaaneifel vind ik onder HeimatSpuren vind ik meteen een route die mijn nieuwsgierigheid wekt. De beschrijving van de Keltische rondwandeling belooft me precies de sfeer waar ik zo van houd. Vooraf heb ik de exacte wandelroute gedownload op mijn mobiele telefoon, wat heel gemakkelijk is met behulp van de QR-code op de GesundLand wandelkaart.
Het startpunt van de wandeling - de parkeerplaats van het Vulkaaninfoplatform in Steineberg - is goed aangegeven. Mijn wandeling begint op een asfaltpad boven het dorp. Al snel laat ik de laatste huizen van het dorp achter me en lijkt het alsof ik het eerste hoogtepunt van de wandeling al heb bereikt: het pad voert door graanvelden en weiden over een landschapsplateau met een fantastisch uitzicht. Voor me reikt het uitzicht tot aan de Hunsrück, achter me reikt het tot ver in de Eifel. De groene velden, de kleurrijke bloemenweiden, de blauwe lucht waar de wolken overheen jagen, lijken me geschilderd, met perfect op elkaar afgestemde kleurencombinaties. Ik kan me goed voorstellen dat mensen zich hier al heel vroeg in de geschiedenis gevestigd hebben. Ik laat deze verbreding van de horizon even bezinken voordat ik mijn wandeltempo weer opvoer. De wegwijzers - de letters KE in het wit op een groene achtergrond - zijn tot nu toe regelmatig en duidelijk zichtbaar.
Het pad loopt bergafwaarts, even door een stukje bos en dan weer langs weilanden en velden. Ik wandel graag bergafwaarts, zelfs als ik al weet dat het vroeg of laat weer bergopwaarts zal zijn. Op deze tocht moet de beklimming later komen... vrij volgens het motto: hoe later, hoe meer! Na ongeveer vijf kilometer loop ik nu door het bos, begeleid door de beek de Ueßbach aan de linkerkant. Achter de beek liggen uitgestrekte weiden waar koeien en schapen vredig grazen. Aan de rechterkant verschijnen steeds weer indrukwekkende leisteenmuren bedekt met mos en varens. Ik weet zeker dat er elfen en kabouters moeten wonen in de kleine grotten tussen de stenen... Het dennenbos heeft behoorlijk geleden onder de laatste stormen. Meter na meter hout ligt opgestapeld langs de kant van de weg.
Als ik aankom bij de Demerath molen, wil de molenhond me enthousiast begroeten, maar de moleneigenaar fluit hem terug. De hond draaft met hangende kop terug naar zijn baasje. Ik kijk een beetje rond. De molen is rond 1500 gebouwd en diende vroeger als banmolen. Hier kreeg een vervolgd persoon zes weken en drie dagen de tijd om te verblijven en veilig te zijn voor de bescherming van de vervolgers. Een prachtige plek met een lange geschiedenis.
Na ongeveer negen kilometer verlaat ik het dal van de Ueßbach en kruist het pad een districtweg, maar al na een paar meter gaat het pad linksaf een bos in. Machtige eiken en beuken werpen hun schaduw op het pad. De Kelten vereerden ze als heilige bomen. De eik was een teken van vitaliteit en kracht, de beuk was de boom van de intuïtie. Misschien is dat een van de redenen waarom ik nog steeds vol verve onderweg ben, ook al wordt het wolkendek langzaam dikker en de lucht benauwder.
Na in totaal tien kilometer neem ik mijn lunchpauze op een mooi bankje en geniet van de kaas en tomaten. Omdat ik nog geen plek heb gevonden om te stoppen, ben ik blij dat ik genoeg water bij me heb. De opstekende wind verkort mijn pauze. Ik trek mijn wandeljack aan en ga verder. Na ongeveer twee kilometer wijst een bord me de weg naar het jeneverbesheide-natuurreservaat Geisert.
Net voordat de eerste jeneverbesstruiken verschijnen, ontdek ik links van het pad een heel bijzondere boom. Een oude eik strekt zijn bladerdak ver en hoog boven me uit. Hoe goed kan ik begrijpen dat de Kelten iets heel bijzonders in de eiken zagen. Aangekomen bij de Geisert ga ik op een bankje onder de eiken zitten en laat deze plek op me inwerken. Voor me staat struik na struik jeneverbes en de lucht draagt de kruidige geur naar me toe.
Tegenwoordig associëren we jeneverbes het meest met gin, maar onze voorouders, de Kelten, vereerden de boom als een magische boom waarvan gezegd werd dat de magische kracht zelfs de grens tussen leven en dood kon overschrijden. Dus rookten de Kelten bessen en naalden in de onmiddellijke nabijheid van stervende mensen in de hoop dat de dood er nog mee verdreven kon worden. Zelfs vandaag de dag worden de gedroogde bessen gerookt om kamers te reinigen en heeft de essentiële olie van jeneverbes een kalmerend effect. Het is geen wonder dat ik het zo moeilijk vind om deze plek achter me te laten, maar ik heb het volgende hoogtepunt van de route al in gedachten. En ik zal niet teleurgesteld worden.
Slechts 500 meter verderop ligt het Demerather Drees. In de Eifel staat de naam Drees voor ijzer- en mineraalhoudende bronnen. Deze bron hier, die de Kelten Thriasan noemden, brengt diep uit de aarde mineraalrijk en kooldioxiderijk water voort. Het water werd vroeger gebruikt als rijsmiddel bij het bakken. De huisvrouwen uit Demerath krijgen hun Welkisch Kniedeln - boekweitknoedels in het Hoogduits - bijzonder goed. Als je op de pomp drukt, dringt de geur van het hoge ijzergehalte meteen je neus binnen. Ik zou het zeker niet willen drinken, maar het water is heerlijk koel en verfrist mijn handen en armen. En het is precies deze verfrissing waar ik vanaf kilometer 13 baat bij heb.
Hier klimt het pad binnen een kilometer van 426 naar 503 hoogtemeters en voor het eerst ben ik blij dat de thermometer vandaag geen 25 graden aangeeft. Op de top kruist het pad even de districtsweg en vanaf hier gaat het licht bergopwaarts onder bomen door naar de finish. Plotseling wordt het bos weer dichter, het licht diffuser en midden in deze mystieke sfeer heb ik de Steineberger Ley met zijn Keltische ring op de heuveltop bereikt. Hier schakel ik de routeplanner uit en laat me meeslepen. Deze berg is gevormd door vulkanisme en is miljoenen jaren ouder dan de maars van de Vulkaaneifel. Met een onvoorstelbare hoeveelheid vrijgekomen energie is hij uit het middelpunt van de aarde ontstaan. Met zijn 558 meter vormt hij een hoogvlakte vanwaar je tussen de bomen door tot ver in alle delen van het land kunt kijken. Het is dan ook geen wonder dat de Kelten juist hier rond 500-100 voor Christus een fort bouwden om zich tegen vijanden te beschermen. Er is een bewegwijzerde rondwandeling die op verschillende stations de exacte locatie van de ringmuur beschrijft.
Tussendoor laat ik deze stenen muren steeds weer op me inwerken. Deze schemering onder de heilige bomen en de stilte die me hier omringt zijn werkelijk mystiek. Ik verken deze plek een goed uur, mediteer op een bankje en ontdek van daaruit een groep van drie basaltstenen van verschillende grootte. Vooral de grootste steen in het midden trekt mijn aandacht. Ik leg mijn handen op het zachte mos dat de steen bedekt. Mijn blik dwaalt omhoog naar de boomtoppen en op een boomstam ontdek ik een bordje waarop "De offersteen" staat geschreven. Volgens de traditie staat deze steen bekend als offersteen of offerplaats. Kippenvel bedekt mijn armen. Ik vraag me af hoe het was toen de Kelten hier woonden.
Aangekomen aan het einde van de Keltische Ring wordt het bos dunner en sta ik recht voor het Vulcano uitkijkplatform, de 28 meter hoge uitkijktoren. Helaas is de toegang tot de toren momenteel gesloten omdat een van de buitenste Douglas sparrenstammen die de toren ondersteunen niet in goede staat is. Erg jammer, want dat zou zeker de kroon op deze ronde zijn geweest. Maar de toren is ook van onderaf gezien een indrukwekkend gezicht. Vanaf hier is het nog maar een paar honderd meter naar het startpunt van de tour.
Mijn conclusie over deze rondwandeling: Een zeer gevarieerde route over een hoogvlakte en door bossen en brede valleien. De historische achtergrond van deze tocht sprak me bijzonder aan en ik werd niet teleurgesteld. Dankzij de goede bewegwijzering is de tocht ook heel goed zonder navigatiesysteem te doen. Zorg ervoor dat je voldoende eten en drinken meeneemt. Op een warme zomerdag raad ik aan om de tour heel vroeg in de ochtend te beginnen.
Na de wandeling is altijd voor de wandeling - Tanja op Jück
Auteur: Tanja Otto
Naar het wandelpad "HeimatSpur Keltenrundeweg" (Keltisch Rondpad)
van valerie schneiderDoor het formulier in te dienen gaat u akkoord met ons privacybeleid.
