Wandelen rond Üdersdorf, Tettscheid en Brockscheid

Ik ben onderweg - ga je met me mee?

Vandaag plan ik een wandeling die deel uitmaakt van de onlangs gepubliceerde HeimatSpuren . Toen ik op de website van GesundLand Vulkaneifel keek, ontdekte ik de wandelroute "HeimatSpur 3-Dörfer-Weg". De 14,8 kilometer lange route loopt van Üdersdorf via Tettscheid en Brockscheid. Gisteravond voorspelden de weersvoorspellingen zonneschijn met gedeeltelijk bewolkte gedeelten. Het ideale weer voor zo'n tocht. Als ik nu uit het raam kijk, overheersen zware, donkere wolken. Maar zoals het gezegde luidt? Er is geen verkeerd weer om te wandelen - alleen de verkeerde kleding. Dus rits ik mijn broekspijpen weer dicht, trek een jas aan, stop de mackintosh in mijn rugzak en rijd met de auto naar het beginpunt van de rondwandeling naar Üdersdorf. Ik ken het gebied rond deze plaats al van de HeimatSpur water- en rotspad en kijk dus uit naar mystieke plekjes en fantastische uitzichten.

Ik parkeer de auto tegenover de kerk die gemaakt is van zwarte basaltsteen uit de omliggende steengroeven. Ik volg de bewegwijzerde wandelpaden 3 en 4, die me uit het dorp voeren, over de hoofdweg naar een onverharde weg richting Tellerlay. Vanaf hier geniet ik van een fantastisch ver uitzicht over het Lieserdal en hemelse rust. Het luiden van de klokken van de kerk van Üdersdorf herinnert me eraan dat ik nog maar een paar honderd meter heb afgelegd en dat ik maar beter kan gaan. Na ongeveer 500 meter zie ik voor het eerst het bord van deze route, een witte "DW" op een groene achtergrond. Onder oude beuken en eiken leidt een smal pad langs grote brokken basalt die in het landschap liggen alsof iemand ze als blokjes uit de lucht heeft laten vallen.

Het pad daalt steil af over smalle paden, steeds in de richting van het Lieserdal. Na ongeveer 1,75 kilometer is het de moeite waard om een omweg te maken naar de verlaten steengroeve. Ik voel me echt nederig tegenover de machtige lavawand die voor me uittorent. De dikke wolken erboven versterken de indruk. In dit licht zou ik nog veel meer foto's vanuit verschillende perspectieven willen maken, dus ik moet mezelf echt aansporen om mijn weg te vervolgen. Maar ik kom terug, dan met mijn groothoeklens.

Het pad gaat verder bergafwaarts door het bos en na ongeveer 150 meter bereik ik het dal met zijn brede weiden waar de Lieser doorheen kronkelt. De zon heeft zich inmiddels een weg door de wolken gevochten en ik berg mijn wandeljack op in mijn rugzak. Als ik vanochtend optimistischer was geweest, had ik een zonnebril ingepakt.

Bij kilometer 4 steek ik de rivier de Lieser over en een smal en steil pad leidt omhoog naar het Lieserpfad. Ik kijk zelden op de wandelkaart in mijn smartphone, want de route is heel goed aangegeven. Bovenaan leidt het pad langs een rustig bosmeertje waar alleen twee vissers zitten. Even geniet ik van de rust. Tijdens een korte drinkpauze haal ik mijn jas tevoorschijn. Maar om hem kort daarna weer uit te trekken. Vanaf hier is het weer een steile klim en ik begin te zweten. Aan het einde van de klim ligt Tettscheid al voor me.

De naam van het dorp komt van het Latijnse taxus, wat vertaald "taxusboom" betekent. Helaas groeien er hier geen taxussen meer, die door de Kelten werden aanbeden als bescherming tegen demonen, geesten en onheil. Het pad loopt een klein stukje door het dorp en gaat dan weer steil omhoog door een weiland. Net als ik het volgende stuk bos bereik, zie ik een hert dat bladeren eet van struiken aan de kant van het pad, nog geen twintig meter voor me. De wind is gunstig, maar zelfs als het dier me ontdekt, toont het geen angst en draaft het rustig weg. Vanaf hier leidt het pad me bergafwaarts richting Brockscheid onder de bescherming van oude eiken en beuken. Na ongeveer 6,5 kilometer kom ik bij de rustplaats Pfaffenborn, die me uitnodigt voor een korte pauze. De zon schijnt uit de hemel en achter dikke basaltmuren hoor ik het water van de fontein klateren. De naam verwijst naar het feit dat deze bron op het terrein van de kerk ligt. Ooit mocht de pastoor van Brockscheid over deze bron beslissen.

Een kilometer verder bereik ik het kleine dorpje Brockscheid, waar de wandelroute doorheen leidt. Het dorp is tot ver buiten de grenzen bekend om zijn klokkengieterijen, waarvan er vandaag de dag nog maar één bestaat. Na de dorpsronde gaat een brede veldweg bergafwaarts het Lieserdal in. Op de weiden naast me wuiven blauwe lupinen, margrieten en klaprozen in de wind. Een loofbos vervangt de brede weiden en na iets meer dan 10 kilometer komt mijn absolute hoogtepunt van deze tocht: op een open plek links van het pad liggen de overblijfselen van kasteel Geisenburg. Oorspronkelijk heette het kasteel Freudenstein, maar de legende van de Zwarte Satan vertelt dat de naam werd veranderd in Geiselburg en later in Geisenburg nadat een roofridder en zijn goddeloze mannen er talloze onschuldige mensen gevangen hielden en losgeld afpersten. Volgens de legende kun je de geest van deze tiran vandaag de dag nog steeds zien, vooral op stormachtige herfstavonden, als zijn rusteloze ziel op zoek gaat naar de schatten die hij ooit in het kasteel verborgen hield. Ik heb het geluk dat het vandaag een zonnige, bewolkte lentedag is en terwijl ik langs aarden wallen en overblijfselen van muren loop, kan ik me goed voorstellen hoe dit bouwwerk ooit hoog boven de Lieser uittorende. Niet ver van de ruïne ontdek ik een bankje met een prachtig uitzicht over het Lieserdal. Hier geniet ik van dit prachtige plaatje en mijn picknick.

Goed uitgerust ging ik op weg voor het laatste deel van de lus via een smal bospad steil bergafwaarts naar de Lieser. Na de regen van de afgelopen dagen stroomt er nu meer water door de beek en ik vind het geklater van het water erg stimulerend. Aan de oevers van de beek groeit wilde pepermunt, waarvan de geur bijdraagt aan de verfrissing.

Ik kan deze verfrissing goed gebruiken, want: Het is weer een steile klim! In korte tijd klimt het pad 100 meter en eenmaal boven word ik beloond met een prachtig uitzicht op weilanden, bossen en een indrukwekkend wolkenspel. Hier is het belangrijk om niet verder te gaan richting Üdersdorf, maar de wegwijzers DW te volgen. Het pad loopt vervolgens een flink stuk door het Trombachtal. Aan de rand van het pad bloeien de eerste distels met bloemen vol hommels, die zich nergens aan storen. Aan het einde van het dal steek ik de hoofdweg over en kom ik bij het Üdersdorfer stuwmeer. Hier volg ik het pad rond het meer, kijkend naar de wolken die weerspiegeld worden in het water. Na nog eens 2 kilometer door weilanden waar koeien vredig grazen, bereik ik Üdersdorf en, zoals zo vaak na zulke wandelingen, ben ik tevreden met de afstand die ik heb afgelegd en tegelijkertijd een beetje verdrietig dat de ronde alweer voorbij is.

Mijn conclusie over de route: Deze rondwandeling over heuvel en dal, door bossen en langs uitgestrekte weiden, biedt veel afwisseling. Mijn hoogtepunten waren het inzicht in de aardlagen in de groeve en de mystieke sfeer bij de Geisenburg. In de zomer raad ik aan de route op een bewolkte dag te lopen, zoals vandaag. Omdat er onderweg geen gelegenheid is om te stoppen voor een verfrissing, raad ik je aan om voldoende eten en drinken mee te nemen. Als je meer wilt weten over de legendes van de Vulkaaneifel, vind je in het boek Geister, Wölfe, Schutzpatrone (Geesten, wolven, beschermheiligen ) van de Daunse auteur Alois Mayer een ruime selectie spannende verhalen.

Na de wandeling is altijd voor de wandeling - Tanja op Jück

Auteur: Tanja Otto

Naar de HeimatSpur "Drie Dorpen Trail