Een pad dat de zintuigen scherpt - het Kleine Kyll mindfulness pad

Op een woensdag in november was ik met een deel van het GesundLand-team op een rondleiding over het mindfulnesspad Kleine Kyll. Onder begeleiding van landschapsmentor Deepti Statnik begon de tocht bij de Heidsmühle in Manderscheid. Hoewel de Eifel 's ochtends nog bedekt was met mist, wist de zon zich hier en daar een weg te vechten door de dikke herfstwolken.

Voordat we beginnen, stelt Deepti Statnik zich kort voor. Ze deed haar opleiding tot landschapsmentor voor GesundLand Vulkaaneifel in 2013/2014 en is ook yogadocente. Deepti legt uit dat we in het begin gewoon een stukje over het pad lopen. Het maakt niet uit of we met onze buren praten of niet.

Daar gaan we dan. Hoewel de mist is opgetrokken, is het nog behoorlijk fris. Na een kort stukje houdt Deepti ons tegen. Ze wil een kleine oefening met ons doen. Tijdens het wandelen moeten we bewust om ons heen kijken. Wat laat de natuur ons zien? We moeten niet alleen recht vooruit kijken naar het pad dat voor ons ligt. Maar ook naar boven, naar de lucht en naar de zijkanten.

Dat is wat ik dan doe. De kleur van de lucht boven me houdt het midden tussen grijs en blauw. Boomtoppen beperken mijn zicht naar boven. Links van me gaat het over een kleine helling naar beneden en rechts van me gaat het over een kleine heuvel omhoog. Het valt me op dat het bos rechts van me dunner is dan links. De bomen staan daar verder uit elkaar.

Het pad leidt ons weer het bos uit. We stoppen bij een stuk pad dat in de volle zon ligt. Hier is het meteen een paar graden warmer. Deepti wil dat onze groep zich royaal uitspreidt op de zonnige plek. We moeten zoveel mogelijk afstand houden van de mannen en vrouwen naast ons. Ze laat meteen zien waarom: bij de volgende oefening moeten we vrij worden. Wie wil, kan zijn ogen sluiten. Als je dat niet wilt, kun je op zoek gaan naar een plek in het landschap die je bijzonder aanspreekt - een boomtop, een heuvel, wat het ook is. Deepti sluit haar ogen en zwaait haar armen zachtjes heen en weer. Ik doe hetzelfde. Hierop vertelt ze me over een vogel die in een spiraal naar steeds grotere hoogten vliegt tot hij er genoeg van heeft en terugkeert naar de aarde. Deepti brengt ons terug naar het hier en nu. Als ik mijn ogen open doe, moet ik knipperen - de zon schijnt te fel in mijn gezicht.

Na deze korte pauze gaat het pad verder. Het pad leidt weer het bos in. Hier wacht ons een nieuwe oefening: Deepti vraagt ons het volgende deel van het pad niet met elkaar te praten, maar goed op onze omgeving te letten. We moeten afwisselend in de verte en dichtbij kijken en precies observeren wat ons opvalt. Wat we precies moeten opmerken laat Deepti open. We komen in beweging en ik kijk naar de bosgrond onder me. Daar ligt alles vol naalden. Dicht op elkaar, afgeworpen door de bomen boven me, leggen de naalden een zacht, roestrood tapijt voor mijn voeten. Ik vraag me af hoeveel naalden er zijn in een bos als dit?

Ik laat mijn blik in de verte dwalen. Er staan rijen en rijen dennenbomen dicht op elkaar. Hoewel hun takken bijna helemaal naar beneden reiken, zitten de dennenappels van de bomen bijna alleen in de kruin. Hoe hoger in de boom, hoe meer kegels er bij elkaar hangen. Terwijl er slechts geïsoleerde kegels in het midden van de boom zijn, zijn er zoveel aan de top dat de takken naar beneden buigen. Door de kleinere bomen die langs de sparren staan, merk ik voor het eerst hoe ver ze tot in de hemel reiken. Mijn blik keert terug naar mijn directe omgeving. Terwijl sommige bomen kaarsrecht staan, staan andere scheef en gebogen.

Deepti brengt ons terug naar het hier en nu. We stoppen bij de kleine bron. Zelfs op deze sombere novemberdag gutst het water vrolijk uit de aarde en baant het zich een weg door het struikgewas tot je het niet meer kunt volgen. Vroeger werd de hele watervoorraad van Manderscheid door deze kleine bron aangevoerd. Deepti nodigt ons uit om het water te proeven. Ik ben sceptisch - voor mij moet heerlijk water leven en koolzuur bevatten! Toch laat ik haar me een kopje geven en ben verbaasd: zelfs ik, een bruisende drinker, zou dit water elke dag kunnen drinken. Hoewel het net zo smaakloos is als kraanwater, smaakt het me veel beter.

Bij de bron doen we nog een kleine oefening voor mentale ontspanning. Ieder van ons moet zich de laatste gedachte herinneren die in hem opkwam. Ik sta daar met mijn ogen dicht en denk: Wat was het laatste dat ik dacht? Ik kan er niet meer aan denken. En dus sta ik daar en denk - niets. Ik hoor alleen het gekabbel van de kleine bron en het getjilp van de vogels in de boomtoppen. De oefening heeft zijn doel gediend!

We gaan weer op weg. Na een korte tijd komen we bij de oortrompet. Hij staat hier aan de kant van het pad te wachten tot de wandelaars hun oor opzetten om te luisteren. Ik probeer het. De omgevingsgeluiden klinken tegelijkertijd gedempt en toch ook veel harder. Alles achter de oortrompet klinkt stiller, afstandelijker. Alles waarachter de trechter van de oortrompet zich opent, klinkt daarentegen scherper, helderder, directer. Ik zou hier langer kunnen blijven, want hier hoor je vooral het ontspannende geborrel van de Kleine Kyll.

De bromsteen ligt maar een paar meter van de oortrompet vandaan. Het is iets heel bijzonders. Het kost wat moeite om op te staan en je hoofd in de holte van de steen te steken. Maar als je je handen op de zijkanten van de steen legt en begint te neuriën, worden de trillingen doorgegeven aan je hele lichaam. Een buitengewone ervaring! Deepti is het ermee eens en moedigt ons aan om meer dan eens in de steen te neuriën.

Direct na de bromsteen komt de dendrofoon, mijn favoriete station. Hier hangen 6 koperen buizen van verschillende lengte vrij aan een houten constructie. Een houten stokje nodigt uit om muziek te maken. Ik neem het initiatief en sla een paar noten aan. De pijpen maken heel zachte geluiden die door de lucht in de richting van de Kleine Kyll worden gedragen. Ik zou bijna willen dat er veel meer koperen pijpen hingen, zodat er een grotere variatie aan geluiden zou zijn en je heel gevarieerd zou kunnen componeren. In ieder geval is het zeker dat zelfs muzikaal ongetalenteerden zoals ik van dit station kunnen genieten.

Als we verder gaan, komen we voor de tweede keer een wandelaar tegen en ook een motorrijder, voor wie we vaak plaats moeten maken. We bereiken een houten brug. "Een citaat hier roept mensen op om zich te bevrijden van de beperkingen van het dagelijks leven: "Zij die op blote voeten lopen, worden niet onder druk gezet door schoenen. We zijn bij de badzone voor blote voeten. Verschillende soorten grond zoals klei, stenen en zand kunnen hier onder de voeten gevoeld worden. Vanwege de natte en koude temperaturen zie ik liever af van deze ervaring, hoewel het zeker de moeite waard is. Niemand wil vanmiddag ook zijn tenen in de Kleine Kyll dompelen.

Nadat deze stop iets korter is gebleken, stoppen we bij de Marienhütte. Aan de voet van de hut had Deepti ons willen uitnodigen om even te pauzeren en te gaan zitten - maar de zitplaatsen zijn al bezet door stenen kunstwerken die de smalle ruimte hier bevolken. Met grote gevoeligheid hebben vorige bezoekers steen op steen gestapeld om filigraan stenen sculpturen en stenen huizen te maken. Ik vraag me af wie hier de tijd voor heeft genomen en of ze misschien terugkomen om hun werk af te maken. Misschien heeft hij het geheel in verschillende etappes gebouwd, of misschien had hij hulp bij zijn kunstwerk. Het nabijgelegen bankje is ook omgebouwd tot galerie. In deze kunstzinnige omgeving vraagt Deepti ons om nog een laatste keer stil te staan. Terwijl ik mijn ogen sluit, concentreer ik me nog een keer op de geluiden om me heen. De wind strijkt door de bladeren, die zich nog steeds dapper vastklampen aan de takken van de bomen. Het ruisen van de Kleine Kyll is slechts vaag te horen. Deepti sluit onze wandeling af met een korte yoga-oefening.

Terug op Heidsmühle ben ik bijna een beetje verdrietig dat ik maar een deel van het mindfulnesspad Kleine Kyll heb gezien. Vooral in de lente en zomer stel ik me de rondwandeling voor als een echte natuurervaring die de zintuigen scherpt. Ik ben vast van plan om deel te nemen aan een volledige rondleiding als ik de kans krijg.

Auteur: Valerie Schneider